Danse Macabre

Danse Macabre is een laat-middeleeuwse allegorie over de universaliteit van de dood: geen kwestie iemands station in het leven, de Dodendans verenigt alle. De Danse Macabre bestaat uit de dode of gepersonifieerde Dood roepen vertegenwoordigers uit alle geledingen van de samenleving om mee te dansen op het graf, meestal met een paus, keizer, koning, kind, en arbeider. Ze werden geproduceerd om de bevolking van de kwetsbaarheid van hun leven herinneren en hoe ijdel zijn de heerlijkheden van het aardse leven. Haar oorsprong zijn gepostuleerd uit geïllustreerde preek teksten; de vroegste visuele regeling was een nu verloren muurschildering op de begraafplaats van de Onnozele Kinderen in Parijs. De vroegste visuele voorbeeld is van het kerkhof van de "Kerk van de Heilige Onnozele Kinderen" in Parijs. Een Danse Macabre schilderij kan laten zien van een ronde dans onder leiding van de dood of een keten van afwisselend dode en levende dansers. Uit de hoogste rangen van de middeleeuwse hiërarchie af te dalen naar de hand van haar lowesteach sterveling wordt genomen door een skelet of een zeer vervallen lichaam.

EINSTÜRZENDE NEUBAUTEN

Blixa Bargeld, N.U. Unruh en FM Einheit de oorlog verklaard aan alle gangbare gewoonten hoorzitting met de release van hun debuut album "Kollaps" (instorting) in november 1981. Enorm lawaai-intensieve, werd ritmisch ritueel anti-pop aangeboden als een tegengif voor de angst, verlamd en media-verdoofd massa's. Het is gemaakt uit een scala van instrumenten met zorg samengesteld geslagen van meestal gestolen bouwplaats, sloperij en doe-het-zelf benodigdheden, bestaande uit stalen onderdelen, vaten, boren, hamers, zagen en een niet-afgestemde elektrische gitaar. Het geluid monster ontwaakt tot leven werd bekroond met Bargeld's bloedstollende kreten en koortsig teksten, geïmpregneerd door de doomsday fantasieën die rond draaide verderf en ondergang, ziekte, ondergang en dood. Juist deze non-conformistische mengsel zou leggen van de hoeksteen voor een volledig nieuw begrip van muziek, die invloed zou talloze mainstream pop/rock/industrial bands zoals Depeche Mode, Nine Inch Nails, Marilyn Manson en Rammstein.

Clockwork Orange

Stanley Kubrick's interpretatie van de beroemde roman van Anthony Burgess is een meesterwerk. Malcolm McDowell levert een slimme, prestaties als Alex, de leider van een kwartet van droogs, een vicieuze groep jonge boeven die hun avonden doorbrengen stelen van auto's, vechten rivaliserende bendes, breken in de huizen, en verkrachten vrouwen. Terwijl andere bestuurders zou gewoon de gewelddadige elementen van een dergelijke film te exploiteren zonder subtekst, Kubrick onderhoudt donker, Burgess's satirisch sociaal commentaar. We kijken Alex transformeren van een "free-roaming" onverlaat in een gevangene die in een regering experiment dat pogingen om criminelen hervorming door middel van een onorthodoxe nieuwe medische behandeling. De vangst, natuurlijk, is dat deze therapie kan worden niets beter dan een snelle genezing en dat alles voor een samenleving geteisterd door welig tierende misdaad. A Clockwork Orange werkt op vele niveaus: het visuele, sociale, politieke en seksuele en is een van de weinige films die maximaal onder herhaalde bezichtigingen. Kubrick presenteert niet alleen kleurrijk pakkende beelden, hij stileert de film ook door het gebruik van klassieke muziek (en elektronische klassieke Wendy Carlos werk) om de gewelddadige scènes, die zelfs vandaag de dag zijn storend in hun weergave van de pure nihilisme te onderstrepen.

Totalitaire kunst

Totalitaire kunst vaak geassocieerd met de communisten en nazi-Duitsland, zijn te vinden in alle soorten van de samenleving. Het heeft zijn wortels in de vroege modernistische avant-garde rond 1920-1940. Er is geen persoonlijke smaak of betrokken eigenbelang, geproduceerd door de kunstenaar het geloof en de visie van het totalitaire regime, die meestal ook richtsnoeren, iets dat niet is meedogenloos geëlimineerd. De kunst kreeg een duidelijke formulering; in Duitsland ging het onder de naam 'De Beginselen van de Führer' en in de Sovjet-Unie onder 'socialistisch realisme'.
Ideologie is de brandstof die deze totalitaire systemen feeds. Als volgetankt kan een enorme kracht alleen vergaat als ze worden verwezenlijkt door een krachtiger systeem (Duitsland '45) of brandstof te verkrijgen opdroogt (Sovjet-Unie). In een totalitair systeem de kunst de functie vervult van het transformeren van de grondstoffen van droge ideologie in de brandstof van de beelden en mythen bestemd voor algemeen verbruik.
Er is een opvallende gelijkenis van totalitaire kunst uit verschillende culturen bijvoorbeeld maoïstische China en het fascistische Italië. De gelijkenis is te wijten aan de politieke leiders niet leiden door persoonlijke smaak, maar door politieke instinct en de eisen van de ideologische strijd.