Danse Macabre

Danse Macabre is een laat-middeleeuwse allegorie over de universaliteit van de dood: geen kwestie iemands station in het leven, de Dodendans verenigt alle. De Danse Macabre bestaat uit de dode of gepersonifieerde Dood roepen vertegenwoordigers uit alle geledingen van de samenleving om mee te dansen op het graf, meestal met een paus, keizer, koning, kind, en arbeider. Ze werden geproduceerd om de bevolking van de kwetsbaarheid van hun leven herinneren en hoe ijdel zijn de heerlijkheden van het aardse leven. Haar oorsprong zijn gepostuleerd uit geïllustreerde preek teksten; de vroegste visuele regeling was een nu verloren muurschildering op de begraafplaats van de Onnozele Kinderen in Parijs. De vroegste visuele voorbeeld is van het kerkhof van de "Kerk van de Heilige Onnozele Kinderen" in Parijs. Een Danse Macabre schilderij kan laten zien van een ronde dans onder leiding van de dood of een keten van afwisselend dode en levende dansers. Uit de hoogste rangen van de middeleeuwse hiërarchie af te dalen naar de hand van haar lowesteach sterveling wordt genomen door een skelet of een zeer vervallen lichaam.